Dokumenty proszę

Ten świat mnie rozwala. Wyszłam na rower, jadę do parku, na ławeczce siedzą dzieci. Taki klimat jak z piosenki Elektrycznych Gitar. Dzieci wesoło wybiegły ze szkoły. Usiadły na ławeczce i krzyczą słowa, których je rodzice nauczyli. I nagle podchodzi do nich facet i jednemu z dzieciaków, temu najgrubszemu (stary motyw, gruby ma przesrane) wymierza potężny cios w plecy. 

Gruby akurat nic nie mówił. Ale dostał. Od obcego mężczyzny, który tylko taką formę rozmowy uznaje. Mówię, uspokój się pan, bo na policję zadzwonię. A ten do mnie z ryjem, że co ja chuliganów bronię. Pan jest elegancki, ma lakierowane butki i wyprasowaną koszulę. Zatem chuliganem, mimo agresji – nie jest. To dzwonię. 

• Komisariat jakiś tam (Wrzeszcz? Biała? Z lokalizacji mogę przypuszczać, bo na pewno nie ze słuchawki. Ani stopnia, ani nazwiska, nic.)
• Mężczyzna zaatakował dziecko w parku. Tu i tu. 
• Jaka ulica?
• Hallera.
• Numer. 
• To park jest. 
• Proszę podać numer. 
• Na mapie sobie sprawdźcie, ja tu numerów nie widzę. 
• Proszę podać numer, Hallera jest długa.

Wytężam wzrok, odczytuje numer z jakiegoś bloku nieopodal. A oni pytają tym razem o park. Jaka jest NAZWA PARKU?!

• Ile jest parków przy tym numerze?? – wkurzona już jestem. Tymczasem kolejne pytanie pada. O moje nazwisko. Facet w lakierkach spieprza. Podaję swoje dane. Funkcjonariusz zapisuje leniwie, po czym znów pyta o numer. 
• Ten facet ucieka, pospieszcie się. 
• Pani nie mówi, co mamy robić. 
• Dlaczego?
• Co: dlaczego?

Facet uciekł. 

Dzieciaki go gonią, policja się zjawia po pół godzinie. Ja stoję jako świadek, opowiadam jak było, tymczasem policjant wygrzebuje się z szoferki i mówi do mnie ospale: 

– Dokumenty proszę. 

Komisariat policji na Białej we Wrzeszczu. Duży samochód mieli. Drogi. Na kodżakach jechali przez park. Gówno zrobili. 

Dla zobrazowania moich emocji wobec policji w Polsce zamieszczam zdjęcie „Izby dziecka” na Strzyży. Takie oto Auschwitz czeka dziecko, które do niej trafi.